25 Οκτ 2008

Πράντα βέρσους Πράδο.

Πόδια έχετε;

(Μη γελάτε.)

Να ξέρετε ότι το αυτό είναι μεγάλο δώρο -δεν έχουν όλοι.

Τα πόδια είναι σαν -σαν την αγάπη ας πούμε. (Σε προχωράνε μπροστά ή πίσω.)

Αν έχεις πόδια δεν χρειάζεται να έχεις τίποτα άλλο, κι αν δεν έχεις πόδια δεν έχει και τόση σημασία τι άλλο έχεις.

(Tελοσπάντων όπου πόδια αγάπη -αλλά καταλαβαίνετε.)

Καταρχήν, αν έχεις πόδια μπορείς και να το βάλεις (στ'αυτά που έχεις) -κι αυτό είναι δώρο ινάφ από μόνο του.

Ούτε εγώ είχα καταλάβει πόσο σημαντικά σημαντικό είναι να έχεις πόδια, μέχρι που το κατάλαβα χωρίς να το καταλάβω, (δηλαδή αυτόματα), μέσω του μόνου τρόπου που υπάρχει να καταλαβαίνεις πραγματικά πράγματα (δηλαδή μέσω ενός πικραστείου διαλόγου):

-Γαμώτο θέλω να πάρω εκείνα τα απίστευτα Πράντα στην Καλογήρου.

-Στην Καλογήρου; Μα γιατί να πάρεις Πράντα στην Καλογήρου; (Γενέθλια έχει;)

-Μμμμμ, χα χα, έλα ρε Έσσλιν, σοβαρά....κάνουν ένα νοίκι σχεδόν -τι να κάνω;

-Να σκεφτείς ότι κάποιοι δεν έχουν καν πόδια.

Όχι ότι θα ισχυριστώ ότι δεν είναι ωραία Τα Πράντα. (Ή ο κυνισμός.)

Μια χαρά είναι o κυνισμός. (Και τα Πράντα.)

(Άσε που κάνουν την ίδια δουλειά τις στιγμές που πιχί από φόβο, έρωτα, κλπ, σου κόβονται τα πόδια -βοηθώντας σε να σου κόβονται με στυλ.)

Πρόσφατα (σόουοφ αλέρτ), που είχα πεταχτεί στο σόχο (γωνία μπρόντγουεη με πρινς, απέναντι από το ντην εντ ντελούκα), όταν μπήκα στην Πράντα, δεν μου περίσσεψε καθόλου χρόνος να σκεφτώ φιλοσοφικά γύρω από την παπουτσότητα και να κάνω την έξυπνη (σχετικά με το αν χρειαζόμαστε λάξαρι) -μια και ήμουν πολύ απασχολημένη με το να έχω το στόμα μου ανοιχτό.

Καταρχήν, βλέποντας τα εκπληκτικά παπούτσια, νιώθεις να σε κυριεύει η πηχτή βλάσφημη ανάγκη να ήσουν σαρανταποδαρούσα. Ενώ, για την ιστορία, το εν λόγω φλάγκσιπ στορ (στο ντάουντάουν νιουγιόρκ) είναι ένα αρχιτεκτονικό θαύμα (μαστ λάντμαρκ βίζιτ κάθε φορά), σχεδιασμένο από τον αρχιτέκτονα Ρεεμ Κούλασσ. (Πόσα μάτια να έχουν οι σαρανταποδαρούσες;)

Μπαίνεις μέσα (με δυστυχώς μόνο δύο πόδια, προφανές κατασκευαστικό λάθος) και αυτόματα τα χέρια σου (εκνευρισμένα που δεν είναι πόδια) δίνουν εντολή στη λαίμαργη ντίτζιταλ να καταβροχθίσει ό,τι λεπτομέρεια προλάβει -λες και δεν έχεις μπει Στην Πράντα αλλά Στο Πράδο.

-"Pictures are not allowed miss" (με ενημέρωσε άγρια, και για πολλοστή ομολογώ φορά -λες και προστάτευε την καπέλα σιστίνα), ένας τρίμετρος όχι λευκός άντρας (το τρίμετρος σκυλάραπας δεν θα ήταν κομιλφό),

Τον κοίταξα με το πιο ζαχαρωτό βλέμμα μου (δεν έπιασε), λέγοντας: "oh, please, just one, you know... for me... there is The Prado in Madrid and there is The Prada in New York... Ιt totally feels like a museum to me..."

-"Yeah yeah, to most people. Now hide the camera miss."

-"Kala nteeeeeh".

Πάντως εγώ το εννοώ, (αμαρτία εξομολογουμένη), κι ας μην είμαι ορκισμένη γενικά σόπερ: βλέποντας τα παπούτσια, σε κυριεύει μια εσωτερική γκουέρνικα να μπεις να τα ποδοπατήσεις όλα -κηρύσοντας εφάπαξ πόλεμο σε ό,τι σου βγάζει την πίστη (δηλαδή στην πιστωτική σου).

Όχι ότι αγόρασα τίποτα από εκεί: προτίμησα και μπήκα διαγωνίως απέναντι, στο ντιν εντ ντελούκα (για τραγανά κούκις), ενώ (για να κάνω και τη σόπινγκ γκάιντεςς), πιο κείθε έχει ένα βικτόριας σίκρετ (αν είστε βλαχάρες και φοράτε τέτοια), και πιο δώθε έναν ιερό ναό (άπλστορ).

Το "αλληγορικό" δίλλημα Πράντα ή Πράδο πάντως (θλιβερή ρέπλικα της επιφανειακής και παπουτσωμένης Γυναίκας Εξωφύλου ή νατουρέλ "τεθλιμμένη" και "ξυπόλυτα" Σκεπτόμενη Ευρωπαία) γενικά πολύ με απασχολεί.

Ή μήπως δεν τίθεται θέμα;

Αν έπρεπε να πάρω θέση και να διαλέξω ανάμεσα στο σουπερφίσιαλ και στο ουσιώδες, στην ντουλάπα και στην κουλτούρα, στο σπιρίτσουαλ και στο λαξζούριους, τι θα διάλεγα;

Πιθανόν να έκανα τη χαριτωμένη (και τη φευγάτη) απαντώντας ότι βασικά είμαι υπέρ της κουλτούρας, φροντίζοντας όμως σίγουρα να προσέξεις τις κόκκινες σόλες στις γόβες μου καθώς θα έφευγα (κι από εκεί βγαίνει μάλλον και το κουλτούρα να φύγουμε.)

Υποκρισία;

'Η αλλιώς ένα ό,τι με βολεύει ανά στιγμή ίματζ τύπου "λίγο από όλα" ;

Ξέρω κι εγώ; Μήπως και στις δυο περιπτώσεις μιλάμε για το ίδιο πράγμα (για εμπόριο από φίρμες;)

Χμ.

Πάντως εμένα οι φίρμες, αν μιλάμε για αυτό, κατά κανόνα με ενοχλούν.

(Ή μήπως όχι;)

Κοίτα.

Αν με χαϊδεψεις επί τούτου με το ρόλεξ χέρι σου, θα είμαι ευγενής και θα το υποστώ, αλλά, ως κορίτσι του μη γελάς παρακαλώ πνεύματος, το σπονσοναρισμένο σου χάδι δεν είναι αυτό που θα με κρατήσει (αγκαλιά μετά).

Από την άλλη, θα πήγαινα ευχαρίστως για κάμπινγκ, ως νατουρέλ κορίτσι που μπορεί να ζήσει τη φύση του με φυσικότητα, αρκεί να υπήρχε αντίσκηνο γκούτσι ή χημική τουαλέτα λουιβιτόν.

Δεν θα καταλήξω διπλωματικά (εύκολα και πρόχειρα) στο ότι είμαι καχύποπτη με όλα, ή, για να το δω θετικά, ότι μου αρέσει το γενικευμένο μιξ εντ ματς και το κορέκτνες του παν μέτρον άριστον σε όλα, (και μάλλον όχι, δεν θα δοκίμαζα εύκολα σουβλάκι με γουαζάμπι) αλλά θέλω κάπου να καταλήξω.

Γενικά μιλώντας.

Γιατί βλέπουμε παντού ταμπέλες και άλλες ταμπέλες τις σνομπάρουμε κι άλλες τις υιοθετούμε;

Γιατί άλλες μέρες θα ντραπώ αν με πετύχεις μέσα σε μπουτίκ κι άλλες σε μουσείο;

Σε μια στιγμή που δεν μπορείς να καταλάβεις τις ξεκάθαρες προθέσεις της ταμπελότητας, το ενοχλητικό αυτό ζήτημα παραμένει σαν το υπό εξαφάνιση μυαλό (ανοιχτό).

Αλήθεια.

Όσο δεν ξέρω αν είναι πιο τίμιο να γράφει απέξω πράντα και να πουλάει ρούχα και παπούτσια ή να γράφει απέξω πράδο και να πουλάει μούρη και συναίσθημα, δυσκολεύομαι να διατυπώσω άποψη πάνω στις ταμπέλες.

Σπαστικές είναι.

Αλλά εντάξει μωρέ κιόλας.

(Και είμαι απόλυτη σε αυτό.)

:-)

ΥΓ1
Πρόσφατα σε μια εκδήλωση τέχνης μια κοπέλα φορούσε ένα αντικειμενικά όμορφο φόρεμα (πιο όμορφο από τους πίνακες της έκθεσης -κι όπως αποδείχτηκε ακριβότερο).

Το σχολίασα με θαυμασμό, σε μια κοινή μας φίλη ("ωραίο φόρεμα φοράει η φιλενάδα μας σήμερα"), η οποία (αντί σχολίου) φρόντισε να με ενημερώσει: μπαλενσιάγκα.

Αμέσως σκέφτηκα:

Σε κάποιους θα φαινόταν φυσιολογικό να είναι θεατές στην παραπάνω παρτίδα μποξ (όπου η φράση "όμορφο φόρεμα" βγήκε νόκαουτ από τη λέξη "μπαλενσιάγκα"), τόσο φυσιολογικό που ξαφνικά ένιωσα πως ένας διάλογος από σκέτες μάρκες, μπροστά σε μέτριους πίνακες ζωγραφικής θα ήταν εντελώς νορμάλ.

Φαντάσου εμείς, οι κάτοικοι των ρούχων, να λείπαμε ξαφνικά, και να πήγαιναν αυτά μόνα τους από εδώ κι απο εκεί, σχολείο, δουλειά, διακοπές, ή σε εκθέσεις ζωγραφικής, και να πιάνανε για λογαριασμό μας την κουβέντα (ισχυριζόμενα ότι διαβάζουν Μάρκες).


ΥΓ2
Κάνει λίγο πτώση κριτηρίου γύρω από το τι είναι νορμάλ σχετικά με τα παραπάνω ή μόνο εγώ κρυώνω;

ΥΓ3
Για άλλη μια φορά ξέρω ότι από αλλού ξεκίνησα κι αλλού έφτασα -ή δεν έφτασα. Δεν φαντάζομαι να πειράζει.
Υποθέτω (και εύχομαι) να ξέρετε ότι αυτό υπό κάπα σίγμα έτσι λειτουργεί: ΦΥΣΙΚΑ και από αλλού ξεκινάς κι αλλού πας, (φτάσεις δεν φτάσεις), στο τέλος -αλλιώς μένεις κι εκεί που είσαι (τι κουράζεσαι;).

ΥΓ4
Αλλά για να μην νιώσετε εξαπατημένοι μένω στο θέμα δένοντάς το με το αρχικό ΦΛΕΓΟΝ και ΜΕΓΑ -βγάλσιμο γλώσσας- ζήτημα: αυτό με τα πόδια και τα παπούτσια.

Όταν ήμουν μικρή, τα αγαπημένα μου υποδήματα ήταν τα αόρατα (και μετά τα βατραχοπέδιλα). Μόνο ξυπόλυτη (ή ντυμένη γοργονάκι) αισθανόμουν παιδί (δηλαδή καλά). Δεν θυμάμαι να είχαν φίρμα οι πατούσες μου (αν και δεν είχα κοιτάξει από κάτω είναι η αλήθεια).

Γενικά, οι σπόνσορες έπεσαν αρκετά αργότερα στην αντίληψή μου (και ταυτόχρονα στην εκτίμησή μου) νοικιάζοντας σταδιακά όλα τα πράγματα γύρω μου, τα αντικείμενα, τις απόψεις, τα παπούτσια, τα μουσεία, και -τι κρίμα- την ελευθερία μου να περπατάω ξυπόλυτη.

ΥΓ5
(Πόδια και παπούτσια και λοιπά. Μάλιστα.)

Λοιπόν δεν ξέρω.

Το να πατάς στη γη δεν είναι απαραίτητα επιθυμητό ή καλό (αυτό το συμφωνούμε).

Αλλά και σύμφωνα με τα παραπάνω τις περισσότερες στιγμές στο επιβάλουν -και συχνότερα σε κατευθύνουν (έχει πολλές ταμπέλες πάντως αν χαθείς).

Τι να πω;

Καλώς ή κακώς τις στιγμές αυτές θα την πατήσεις (τη γη). Και θα χρειάζεσαι παπούτσια.

ΥΓ6
Επίλεξε τουλάχιστον να πατάς όσο πατάει η γάτα. (Και για την περίσταση, φόρα μίου-μίου.)

ΥΓ7
Τελικά τώρα που το σκέφτομαι, τα πιο χρήσιμα από όλα τα παπούτσια (όσον αφορά στο θέμα με τις πανταχού παρούσες ταμπέλες) είναι αυτά που τα γράφεις όλα σ'αυτά. (Δηλαδή τα παλιά σου).

ΥΓ8
Αλλά αρκετά με ένα θέμα που σε κάνει όντως να πατάς στη γη.

Οπότε, αντιός.

Ή μάλλον πιο εντός θέματος.

(Σαγιονάρα.)


...

Δεν υπάρχουν σχόλια: