Σπίτι.

Σπίτι να υποθέσω έχετε.

(Υποθέστε ελεύθερα ότι εχώ κι εγώ.)

:-Ρ

Και βέβαια ό,τι τύπου και να είναι, (πλίνθινο, βικτωριανό, υπόγειο, ή έπαυλη κάρινγκτον), υποθέτω εκτός από πατώματα να διαθέτει και είσοδο.

Πώς το εξηγείτε λοιπόν;

(Και κυρίως γιατί δεν μπορεί τίποτα να διακόψει αυτό που μου συμβαίνει;)

Ξεκλειδώνω.

Μπαίνω στην πολυκατοικία μας από την εξώπορτα, ανεβαίνω τα σκαλιά ώς το διαμέρισμά μου στον τρίτο, ανοίγω την πόρτα του διαμερίσματός μου, και ξαφνικά αντί να δω σαλόνι βρίσκομαι πάλι στο πεζοδρόμιο, αντί να μπω σπίτι βγαίνω πάλι στο σημείο που μπήκα.

Ξαναμπαίνω.

(Αλλά όλες τις φορές τα ίδια.)

Η πολυκατοικία, η είσοδος, τα σκαλιά, ο πρώτος όροφος, ο δεύτερος, το λαχάνιασμα, ο τρίτος, το διαμέρισμα, τα κλειδιά, η πόρτα μου, και πάλι τσουπ: αντί σαλόνι πεζοδρόμιο, η εξώπορτα, τα σκαλιά, ο δεύτερος, ο τρίτος, η πόρτα, και πάλι τσουπ: αντί σαλόνι το πεζοδρόμιο της αντιφίλου (η εξώπορτα, τα σκαλιά, ο δεύτερος, ο τρίτος, η πόρτα, το πεζοδρόμιο, η εξώπορτα, η πόρτα, η πόρτα, η εξώπορτα).

Μεταξύ μαρτυρίου και απόλαυσης, μοιάζει ούτε να αντέχω να μείνω, ούτε να καταφέρνω να φύγω.

Όσο και να θέλω να βγω έξω μου, όσο και να προσπαθώ να απομακρυνθώ, όσους έξτρα ορόφους κι αν επινοήσω για να ξεγελάσω την αντιφίλου μου, (μήπως και ξεχάσει να με πιάσει από το χέρι και να με τραβήξει πάλι πάνω της), στην προσπάθειά μου να κουνηθώ, (να φύγω ή να μείνω, και όλα τα εις -φύγω ή τα εις -μείνω), στην προσπάθειά μου να μπω μέσα βγαίνω έξω και στην προσπάθεια να βγω έξω μπαίνω μέσα.

ΥΓ1
Δεν είναι λίγες οι φορές που θέλω ν' αρπάξω την οδό μου από τα μαλλιά, να ξεκολλήσει από τη γη σαν χαλί, να τη σύρω στον αέρα, σαν κυματιστή λωρίδα από πίσσα, και να την παρατήσω νύχτα στη μέση ενός δάσους -να μην ξέρω πώς να γυρίσω.

ΥΓ2
Μη με ρωτήσετε γιατί δεν μπήγω τα χέρια μου με δύναμη στο οδόστρωμα, προκειμένου να σηκώσω τη φούστα του να δω τι έχει από κάτω, αν έχει μαγνήτες -ή τέλοςπάντων μέλι. (Πολύ φοβάμαι ότι όταν το κάνω, θα είναι μάταιο -πολύ φοβάμαι από κάτω κρύβεται απλά μια δεύτερη αντιφίλου, ίδια, ίδια ακριβώς.)

ΥΓ3
Ίσως και να φταίει το όνομα της οδού μου πάντως (για την κυκλική, υπνωτιστική και αποτελεσματική της κτητικότητα -την ικανότητά της να με πείθει να γυρίζω πάντα σ'αυτήν κι ας μην την αντέχω).

ΥΓ4
(Αυτό είναι.)

(Με προειδοποιεί.)

"Που θα βρεις καλύτερα; Μη φεύγεις. Μη βρεις φίλο. Εσύ είμαι εδώ."

(Ζηλιάρα, πεισματάρα, διεκδικητική, προσπαθεί να με πείσει να μείνουμε για πάντα η μία για την άλλη, "στέκω", μου ψιθυρίζει, "αντί οποιουδήποτε φίλου" -ως γνήσια αντί φίλου οδός.)

ΥΓ5
Όμως βαρέθηκα να μένω.

(Αν είναι να μένω με το ζόρι, ας μένω έκπληκτη.)

ΥΓ6
Εσύ πάλι;

ΥΓ7
Που μένεις; Ποιος είσαι; Και γιατί αργεις; Τι μας κραταέι μακριά από το να ρολάρουμε μαζί την αντιφίλου σαν τόπι υφάσματος και να τη σπρώξουμε κομψά στο γκρεμό, φορτωμένη σε νταλίκα;

ΥΓ8
Δεν ξέρω ποιος είσαι, που μένεις ή γιατί αργείς -κι όπως λέει κι ένας στίχος της λίλυ άλεν στο τελευταίο αθώα πορνικό της αλμπουμάκι: αϊ ντοντ νόου γουάτς ραϊτ εντ γουατς ρήαλ ενιμόρ.

ΥΓ9
Αν υπάρχεις και μπορείς να κάνεις το πεζοδρόμιο και το σαλόνι μου να μην είναι το ένα καθρέφτης του άλλου, δυσκολεύομαι να το υποθέσω.

(Θα το καταλάβω μόνο όταν με κάνεις να θέλω να στρώσω τα σεντόνια μου πάνω στην οδό σου.)

ΥΓ10
Κάτι που, ως διαδικασία, και τουλάχιστον προς το παρόν, φαντάζει να αφορά -όπως πάντα- κάποιους άλλους ανθρώπους.

ΥΓ11
Υποθέτω ο μόνος τρόπος να χαλαρώσω είναι να σκεφτώ ότι κάθε είσοδος αναγκαστικά είναι και έξοδος. Αν "βγάλω" νόημα (ή μήπως αν "μπω" στο νόημα), σε ό,τι έχει σχέση μ' αυτή τη σκέψη, υποθέτω πως μετά όχι. Δεν θα υπάρχει γυρισμός.

http://www.youtube.com/watch?v=q-wGMlSuX_c