10 Ιουλ 2014

Γλυκαιμικός δείκτης.

Κανονικά τα μάτια μου θα έπρεπε να έχουν στομάχι. Τώρα πώς θα μεταβολίσουν ό,τι έχουν καταπιεί; Πώς καίγεται όλο αυτό το θεόρατο αόρατο κενό; Πώς χωνεύονται όλες εκείνες οι φωτογραφίες που δεν βγάλαμε ποτέ, από τα χρόνια που έπονται, όλα εκείνα τα φιλιά που αφού έσπασαν τα οστά τους μετά κάποιος ξέχασε να τους βγάλει τον γύψο;

Όπου σε περιμένω να έρθεις είναι σαν να απαντάς θετικά σε μια πρόσκληση που σου ζητάει να φύγεις.

Βουτάω τα δάχτυλα της ανυπομονησίας μου βαθιά μέσα στο δέρμα σου, θέλω να τα γλείψω -λες και είσαι παιδική τούρτα γενεθλίων. Σου αγόρασα δώρο μια μικρή θάλασσα ωστόσο.

Τη δίπλωσα προσεκτικά στην αγκαλιά μου να στη φέρω -και για κορδέλα έδεσα γύρω της την αναπνοή μου. Μου ζήτησες να τη γυρίσω πίσω στο μαγαζί που πουλάνε θάλασσες, να σου φέρω μια λιγάκι πιο στενή. Θα πνιγόμασταν μου είπες σε αυτήν: ήταν φαρδιά, ξεχειλωμένη. Ρώτησα - δεν είχαν άλλο μέγεθος μου είπαν. (Οι στενότερες τελειώνουν γρηγορότερα, έχουν ζήτηση, είναι ασφαλέστερα τα μακροβούτια στην άμμο, έξι μέτρα πριν καν σκάσει το κύμα. Μπορείς να κολυμπάς για χρόνια. Χωρίς τίποτα να βαθαίνει.)

Σου αγόρασα δώρο κι έναν ουρανό σε νούμερο EXTRA LARGE  - να χωράει τον κανονικό. (Είναι μικρός ο κανονικός για σένα, θέλω να έχεις μεγαλύτερον. Εσύ, όμως, μόνο, μην τον δανείσεις. Και στον χαρίζω χωρίς κανένα αντάλλαγμα.) Αν κοιτάξεις στο υπόγειό του, έχει τσουβάλια με μεταχειρισμένα σύννεφα. (Αγνόησέ τα.) Να πατάς μόνο τον διακόπτη που λέει ΟΝ. (Πρόσεχε. Στο OFF κλείνει ο ήλιος και η μέρα είναι πάντα Δευτέρα.) Να πατάς μόνο το ΟΝ.

ΥΓ1
Προσπαθώ με τη φωτογραφική μου αμηχανία να απαθανατίσω τους ήχους σου. Δεν μου αρκεί να φωτογραφίσω εσένα να χαμογελάς στις κορνιζούλες τής μνήμης μου. Θέλω να φτάσω στα σπλάχνα του γέλιου σου, να φωτογαφίσω αυτό που σου είπα -τον ήχο του. Πώς να φωτογραφίσεις ήχο;

ΥΓ10
Όλες σου οι λέξεις κατάπιαν φως -σαν φιλμ.

ΥΓ45
Και δώσαν σκοτάδι.

ΥΓ312
Θέλω να εφευρεθεί ένας νέος λόγος. Ο προφορικός μπαίνει στα αυτιά σου. (Ακούγεται.) Ο γραπτός στα μάτια σου. (Διαβάζεται.)

ΥΓ876
Ποιος λόγος μπαίνει στην καρδιά σου;


Θέλω να ηχογραφήσω ένα-ένα τα φιλιά που δεν μου έδωσες ακόμη. Ο ήχος τους θα έχει ένα λυπημένο χρώμα που όμως καταφέρνει πάντα και γελάει πλατιά -σαν το κίτρινο ας πούμε ή το ροζ.

...

Τα νυχτικά των ανθρώπων.

...




Τα νυχτικά των ανθρώπων
κάθε πρωί
με τα σκυμμένα κουμπάκια
να περιφέρονται πάνω κάτω
στον διάδρομο

θυμίζοντας τα σπίτια τους
που ποτέ δεν θα δω.

Γιατί να βλέπω
τι φοράνε σπίτι τους οι ξένοι;

Τα νυχτικά των ανθρώπων
που τους κρατάνε στη ζωή
απ' το στρίφωμα

Γιατί φοράνε φτηνές ρομπίτσες;
Γιατί να βλέπω
πάνω κάτω στον διάδρομο
τι έχουν στην τράπεζα
οι ξένοι;

Τα νυχτικά των ανθρώπων
που κάθε βράδυ τούς τη χαρίζουν
και μένουν φορεμένα ως τη μέρα
που περνάει

σαν πρωινή νοσοκόμα

που τους τυλίγει έναν έναν
χωριστά
όλους μαζί
σαν ανθοδέσμη

μ' έναν επίδεσμο
στη θέση της κορδέλας